Morfologie

drie barbado's

De Barbado is een middelgrote hond met een robuuste en volumineuze uitstraling. De hoogte en het gewicht is 52 tot 58 cm en 25 tot 30 kg voor reuen en 48 tot 54cm en 21 tot 26 kg voor teven. 

Het hoofd is sterk met parallelle assen, de snuit is relatief kort en breed met de overvloedige baarden welke het ras zijn naam hebben gegeven. De neus is breed en kubusvormige en zorgt voor de de karakteristieke look.  De ogen zijn zeer expressief met intelligentie en ondeugendheid, de kleur varieert tussen honingkleur en donkerbruin maar  geheel of gedeeltelijk blauw is niet toegestaan. De oren zijn middelgroot, hangen omlaag en staan hoog op de schedel. De hals is kort en goed gespierd, het lichaam omvangrijke en met een volle borst, net iets langer dan de schofthoogte. 

De staart heeft een gemiddeld tot lage setting maar bobtails worden geaccepteerd en komen van nature voor. De ledematen zijn goed gespierd en breed in de botten de achterhand is goed gehoekt. Traditioneel voor de Barbado is de gecoupeerde staart en vaak ook de oren, dat laatste komt steeds minder voor (zeker na een showverbod in moederland Portugal), honden met natuurlijke staarten komen nu steeds vaker voor.

De vacht is lang en licht golvend met een dichte ondervacht.  De huidige vacht is nog steeds zeer gevarieerd qua kleur en textuur maar voelt zacht aan.  De meest voorkomende kleuren zijn zwart, grijs, beige en geel in verschillende tinten van donker tot bijna gebroken wit.  Bruin en merle zijn niet toegestaan.

Het is normaal en gebruikelijk dat honden worden geboren met een donkere kleur tijdens hun eerste maanden van het leven, deze zal verbleken om geleidelijk de definitieve kleur te vormen. De Barbado kan witte plekken op het hoofd, hals, borst, buik, ledematen en het puntje van de teen hebben. Historisch gezien werden honden met een kraag met wit rond de nek of honden met witte vlekken op het hoofd en de snuit als ideaal gezien voor hun werkzaamheden.  Volwassen honden zijn meestal veel lichter van kleur dan hun puppenkleur.  Hubertusklauwen enkel of dubbel op de achterpoten komen voor, vroeger vaker dan tegenwoordig.  De boeren waren hier blij mee dus afknippen gebeurde zelden.